Het is 25 augustus 1985. Mijn raam staat een klein stukje open en de race geluiden weerkaatsen tegen mijn Hitkrant-posters, die zorgvuldig met punaises boven mijn bed hangen. Het is zondag, dat weet ik, want er wordt geraced op het circuit.
Het zal de laatste Formule 1 race zijn op het circuit van Zandvoort. Teamgenoten Alain Prost en Niki Laud vechten een bloedstollend duel uit tot het einde, waarbij de laatste als eerste de finish behaalt. Ayrten Senna maakt als 3de het podium compleet.
Ik was 7 jaar en de geluiden van het circuit waren als een veilige schommel in mijn achtertuin. Je wist dat het weekend was, je wist dat er wat gebeurde in jouw dorpje. Er was, zoals je het nu zou noemen een buzzz…. voelbaar. Ja, het was druk, maar als Zandvoorter paste je je daarop aan. Je ging die dag niet naar oma. En oma kwam zeker niet naar Zandvoort. En dat was oké. En niet alleen de motoren op het circuit draaiden op volle toeren, maar ook de economie!
Samen met de buurtkinderen waren we voorbereid op de mensenmassa die naar ons dorpje zouden komen dat weekend. Of het nu een mooie stranddag was of er was een race op het circuit. Wij Zandvoortsers maakten er ons voor op! Zo ging ik op zaterdag inkopen doen bij de plaatselijke supermarkt, die toen op zondag nog dicht was. Alhoewel… Zandvoort was één van de eerste dorpjes in Nederland die haar winkels ook op zondag opende. Er moet immers geld op de plank komen. En als dat op zondag verdiend moest worden, dan werd er gewoon op zondag gewerkt.
Terugkomend op mijn eigen kleine verdiensten aan de Formule 1. Samen met mijn zusje en onze buurtkinderen gingen we gewapend met een koelbox langs de weg zitten als de race was afgelopen. Er stond gegarandeerd een file. Minimaal tot aan Bentveld en Bloemendaal en tijdens de Formule 1 soms zelfs tot Haarlem. Maar dat maakte ons niet uit, wij verkochten koude blikjes frisdrank aan oververhitte mensen in de file.
Ook nog wel een mooi verhaal wat hier mee te maken heeft speelde een paar jaar later af. Toen ik op mezelf ging wonen kreeg ik via via het oude bed van Jan Lammers aangeboden. En dat was niet zo maar een bed, maar een waterbed. Voor 200 gulden en mijn vader lief aankijkend, hebben we dat bed persoonlijk bij Jan opgehaald. Verguld was ik!
Ik werkte in Scandals en daar kwam iedereen. Alard Kalf had de mooiste verhalen. En hij gaf altijd al zijn gesponsorde race cadeaus weg aan zijn dorpsgenoten. Zo heb ik een keer een jas van Body Glove van hem gekregen. Kan je je dat merk nog herinneren? En natuurlijk heb ik een slipcursus gedaan bij Bleekemolen. Dat deed je ook als Zandvoorter. En ik heb zelfs een keer mee mogen rijden op het circuit en de Tarzanbocht als een echte Jane getrotseerd.
En dan, 35 jaar later… Vanuit de hele wereld wordt er interesse getoond om een thuishaven te bieden voor o.a. onze eigen Max, met de Formule 1.
En mijn kleine geboortedorpje Zandvoort dingt mee! De kaarten worden geschut. We are playing with the big boys. Miami, Argentinië, Mexico…
En dan lukt het. Wij krijgen de Formule 1! En dan heb ik het nu niet alleen over de mensen in Zandvoort, maar wij hier in Nederland. En daar mogen we apetrots op zijn!
O ja, en Max… Als je dit leest, ik hoorde dat Sebastian Vettel baalt omdat inhalen op het circuit van Zandvoort erg lastig is. Je weet wat ze zeggen: Rechte wegen zijn voor snelle auto’s, bochten zijn voor snelle coureurs.
Als je moeder bent, dan ben je eigenlijk ook een soort van multitalent. Je kunt dingen waarvan je absoluut niet wist dat je er überhaupt toe in staat was.
Omdat het bijna Moederdag is, wil ik even de rollen van de moeder belichten. Als moeder ben je namelijk ook kok, in een restaurant waar nooit wordt afgerekend en ook niet wordt geschroomd enige emotie omtrent het gerecht onder stoel of gedekte tafel te steken. Wat eten we vandaag? En dan zelfs bij het meest neutrale plat du jour, namelijk kip met pasta, wordt toch nog altijd wisselend gereageerd. Dat gaat van 'o lekker!!' tot 'gadver, alweer…'
Als moeder ben je ook klaar-over. Zonder fluoriserend hesje welliswaar, maar standaard met een iets wat overspannen gelaatsuitdrukking. 'Pas op, kijk uit. Even wachten!!!' Diepe zucht… Ok, we kunnen veilig oversteken.
Als er broers of zussen in het spel zijn dan ben je als moeder ook politieman ehhh, vrouw. Maar dan zonder enige gear, in de vorm van handboeien, stroomstoot-apparaten of back-up. Wat ik best wel jammer vind. Nou ja, papa is er soms wel, maar meestal opereer ik alleen in mijn missie.
Tja, wat nog meer? Als moeder ben je ook een wasserette die 24/7 open is. En waarvan soms het begrip wasmand erg vaag is voor de rest van de familie. En waarvan het concept dat iets dat je maar 1x hebt gedragen daar eigenlijk niet in thuis hoort…
Als moeder ben je ook een VVV-kantoor, want ja, wij weten immers wat de familie in het weekend gaat doen. Waar, hoe laat, met wie, de route.
Als moeder ben je in het begin ook een melkfabriek, dit heeft geen verdere uitleg nodig lijkt me.
Wat ben je nog meer? Je bent ook nog kapster. Zonder enige opleiding, dat dan weer wel. Maar praktijkkennis blijkt vaak niet nodig. Het groeit wel weer aan…
Als moeder ben je ook Hoofd Coördinator Logistiek Tassen, want God weet wat daar allemaal in gaat en hoeveel verschillende tassen er op weekbasis nodig zijn: schooltas, sporttas voor turnen, sporttas voor hockey, sporttas voor zeemeerminzwemmen…
Als moeder ben je ook coach, trainer en een scheidsrechter in één. En vaak niet alleen van de kinderen.
Als moeder ben je ook soms zelfs even God of een orakel, want tja, wij weten nu eenmaal héél veel, toch ladies?
Als moeder ben je ook non-stop klapvee, supporter en life-coach.
Maar als moeder ben je vooral heel erg blij dat je al deze rollen mag vervullen. O en vaders, ik vergeet jullie heus niet hoor. Maar daar schrijf ik een aparte column voor als het Vaderdag is.
Voor nu alvast een fijne Moederdag allemaal!
“Frisse morgen in Parijs
Gewoon m'n business
Ik zie de meest mooie Française, op d'r hoge hakken en ik
weet niet wat ik zeggen moet
Ik zeg: Bonjour, mon amour
Mademoiselle, tu est très belle”
De vrolijke Kenny B.. Wie kent het lieve liedje over Parijs niet. Ach… Parijs. De stad van de liefde, licht en de mode. De stad van karchtige vrouwen. Denk aan de Mona Lisa, Edith Piaf en Madame Curie. Maar ook de stad van de aanslagen op Bataclan en Charly Hebdo. En de stad waarbij gisterennacht misschien wel hun grootste dame in vuur en vlam stond. Een stad die veel te voorduren heeft gehad de laatste jaren. Een stad die wel een beetje liefde kan gebruiken.
En dat krijgt ze. Vanuit de hele wereld. Uit alle hoeken en gaten stroomt de liefde in kleine lichtbundeltjes richting de oevers van de Seine langs. "Er is een mensen-keten ontstaan." Deze mooie zin is afkomstig van een andere belangrijke Parijse dame. De burgemeester: Anne Hidalgo. Zij is de eerste vrouwelijke burgemeester die Parijs ooit heeft gekend.
Stiekem wisten we het al: vrouwen zijn gewoon heel sterk. Wij mensen zijn sterk. Maar ik vind het als moeder soms best lastig om uit te leggen wat er allemaal aan de hand is in de wereld. Ik heb gisteravond mijn dochters, die zich toch wel zorgen maakte over het feit of ons huis ook kon afbranden, beiden even gewezen op het brandalarm dat wij thuis hebben. Met uiteraard de vervolgvraag waarom zo’n belangrijke kerk dan niet zo’n alarm heeft. Tja..
Maar ik heb ook meteen uitgelegd dat dit soort gebeurtenissen mensen ook verbroederd. Waarop mijn dochter mij opnieuw vragend aankijkt en zegt: "Maar ik heb een zusje, mam?" We moeten allebei lachen.
Even later swipe ik wat door mijn telefoon en lees mooie en ontroerende berichten van o.a. Michelle Obama met de hashtag Notre Dame. Ik kom ook een Disneyplaatje van Quasimodo tegen. De eerste grap is daar. Een klein beetje opgelucht ben ik ook, want stiekem moet ik er best een beetje om lachen.
Onze klok slaat half zes en ik roep mijn dochter naar beneden om te komen eten. Ze hoort me niet, de muziek op haar kamer staat te hard. Ik loop naar boven en ik voel plotseling toch een verloren traan zich aandienen, want uit haar kamer hoor ik Kenny B met een "Frisse morgen in Parijs"...
Kun jij je je eerste echte verliefdheid nog herinneren? Ik wel. Ik was een jaar of 9 en ik kreeg een briefje door van voren uit de klas, waarop stond: “Wil je verkering met me?”.
Het was alleen niet ondertekend door de jongen waar ik verliefd op was. Nee, die had namelijk al verkering. Met uiteraard het populairste meisje uit de klas. Want hij was ook de populairste jongen. Zo ging dat. Avond aan avond heb ik mijn dagboek vol geschreven met alleen zijn naam en hartjes met een pijl er door heen en aan de ene kant een P en aan de andere kant een H. Van Hein.
Ik kwam Hein laatst tegen. Als ik toen wist wat ik nu weet…
Mijn oudste dochter zit nu precies in dezelfde fase. Een dagboek, ja.. wel een iets ander dagboek hoor. Een escape-room is makkelijker. En stiller. Mijn God, wat komt er een herrie uit dat ding. Niet dat ik dat weet hoor, want ik heb ‘m natuurlijk nog nooit open gemaakt… ahum. Maar goed. Ze is verliefd en ik als moeder wil natuurlijk alles weten. Maar haar vooral beschermen.
Toen ik wat ouder was en op de middelbare school zat werd het allemaal wat serieuzer. Ik geloof dat ik in de 2de klas zat toen mijn puberhart over uren maakte door Bas uit 3 havo. Bas had lange blonde haren een zwarte leren jas en een opgevoerde scooter. Ik was op slag verliefd. Maar hem aanspreken durfde ik uiteraard niet. Ik heb op een gegeven moment alle moed verzameld om een briefje te schrijven. Deze heb ik op een onbewaakt moment in zijn jaszak gestopt. Want, ja misschien zou je het niet denken… maar internet was er toen nog net niet en werd er verkering gevraagd op papier of op een schoolfeest.
Maria, mijn dochter, kwam gister thuis en ik zag aan haar dat ze uit haar hum was. Dus ik vroeg: ‘Is er wat liefje?’. Ik kreeg een harde “NEE” voor mijn kiezen en stampvoetend liep ze naar boven. Na een minuut of 10 ben ik achter haar aan gegaan en na heel veel ‘ik beloof je dat ik het tegen niemand zal vertellen’, kwam het hoge woord eruit. Het was UIT. Maar het was ook weer niet zo erg, want eigenlijk was hij sowieso stom. Ahh... Mijn moederhart brak voor haar.
En even dwaalden mijn gedachten weer af naar Bas, mijn eerste middelbare school crush. Want dat briefje heeft hij nooit zelf beantwoord. Nee, wij hadden een schoolkrant. En een week later stond er een kopie van mijn wil-je-verkering-briefje aan Bas op de VOORKANT. Met deze tekst eronder…
Meisje, meisje
Kijk niet zo sip
Te groot voor de schommel
Maar te klein voor een wip
Als je nu zit te luisteren en je hebt kinderen tussen de - pak ‘m beet - 4 en 10 jaar, dan is de kans heel groot dat jouw welpje er al een week of drie bijloopt als een gangster. Regelrecht uit The Bronx, maar dan geen dollartekens of een naam van een ex, maar een insect. Een vieze horzel, een glibberige regenworm of doodenge spin.
In alledaags jargon heet dat 'een face-tat', oftewel een gezichtstatoeage. In mijn tijd was alleen al het woord tatoeage verboden bij ons thuis! Laat staan een gratis plakplaatje bij de supermarkt op je gezicht plakken. Een tatoeage was voor criminelen en uitschot (en Potige Smurf). Jeetje, wat waren mijn ouders fel tegen. Je begrijpt: op mijn 16de had ik mijn eerste. En ik vond dat ik het best slim had aangepakt, want ik had de initialen van mijn ouders op mijn bovenarm laten tatoeëren.
Het was een soort van omgekeerd jeugdtrauma. Niet voor mij, maar voor mijn ouders. De eerste letters van de namen van mijn ouders, de G en de R, die ik met mijn puberbrein op mijn arm heb laten tatoeëren, zijn na vele dure, maar vooral pijnlijke laserbehandelingen jaren later nu zo goed als weg.
Het imago van een tatoeage is vandaag de dag wel anders. Een beetje zelfrespecterende hipster, heeft wel ergens een grafisch, oftewel 'een thin-line' hartje, pijltje of betekenisloos sterretje op de pols, binnenarm en voor de echte dare devil op een vinger getatoeëerd. En begrijp me niet verkeerd: ik vind sommige echt waanzinnig gaaf. En ik heb een zwak voor Douwe Bob… Dat weten we allemaal.
Maar goed.. Mijn twee kleine welpjes zien eruit als de vrouwelijke versie van deze bad boy meets Freek Vonk, ofzo… De grote blauwe supermarktketen did it again. Kids staan massaal bij de ingang voor deze insectenplaatjes en ouders dogen de face-tats volop. Maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik als moeder stiekem uitkijk naar de voetbalplaatjes. Die ook iets met dieren te maken hebben. Het EK met onze oranje leeuwinnen! Dat zijn pas echte gangsta’s!
Mijn oudste dochter Maria van negen heeft sinds kort een eigen stereo-installatie. Tegenwoordig heet dat trouwens een bluetooth speaker of een boombox. Ik had vroeger zo’n echte toren. Kun je je die nog herinneren? Met twee cassettebandjes, een cd-speler, platenspeler én twee aparte speakers. En die waren huge. Toen noemde je dat mega groot.
En dan luisterde ik naar mijn favoriete radioprogramma en nam ik deze ook op. Dan moest je play en record tegelijkertijd indrukken. En in de gaten houden wanneer je het bandje moest omdraaien natuurlijk. Maar goed, mijn dochter heeft dus zo’n boombox-gebeuren. En van Lil' Kleine tot K3 komen allemaal uit de piepkleine, maar o zo luide speakertjes.
Ik zit zelf best lekker in mijn hiphop-lyrics, dus ik kan best wat hebben. En ik gebruik ook zeker niet het woord 'chips' in plaats van 'shit'. Zo’n moeder ben ik gewoon niet. Doe je het wel, is dat echt prima hoor! Ik kan het gewoon niet. Maar ik moet je wel eerlijk zeggen dat ik sommige teksten uit de mond van mijn 9-jarige toch best wel heftig vind.
Dit zijn een paar songteksten uit liedjes van K3:
"Ik wil jou, jij wil mij
Ik weet een plekje waar ze ons niet vinden
Jij mag me verslinden"
Ja, ja mensen… En het liedje gaat nog verder…
"Doe het heel zachtjes
Geen kreetjes en geen lachjes"
Pure porno. Of deze:
"Een kusje op je zachte mond
En wie weet wat er daarvan komt”
Nou… In ieder geval geen Ganzenborden.
Er is laatst wel een onderzoek geweest of het nu erg is dat onze kids naar bepaalde lyrics luisteren. Onder aan de streep bleek het allemaal vrij onschuldig te zijn. Niet te veel zorgen maken dus. Ach, zo lang ze nog geïnspireerd wordt door Lil' Kleine om later een krantenwijk te nemen, met haar Samson-knuffel speelt en niet met Gert zelf thuiskomt, vind ik het allemaal prima!
“In het midden van het land, liefje. Best wel heel erg wat daar gebeurd is hè?”, vraag ik haar voorzichtig. “Ja, waarom doen mensen dat?” Mijn moederhart begint sneller te kloppen. Ik ben blanco en staar voor me uit. “Mam, kun je dan gewoon een pistool kopen in de winkel? Dat is toch eigenlijk heel gevaarlijk?”. “Nee, die kun je niet gewoon in de winkel kopen”. “Maar hoe kan het dat hij dan een pistool had?”
Ik heb weer geen antwoord voor mijn dochter en ik merk dat ik boos word, woedend. En ik wil heel hard roepen dat die meneer een klootzak is en dat het echt verschrikkelijk is wat hij heeft gedaan. Ik wil dat hij verplicht naar de begrafenis van de 19-jarige Roos en de vader van 3 kinderen moet gaan en alleen maar naar familie van deze mensen, die in de bloei van hun leven waren, mag kijken. En dan moet hij voelen wat zij voelen. En nog veel meer. Elke traan die zij laten en die Nederland laat, moet als een baksteen op zijn maag komen te liggen…de rest van zijn leven.
Maar ik houd me in en ik zeg. “Het is heel erg wat deze meneer heeft gedaan. Er zijn veel goede mensen in de wereld, maar soms doet een slecht persoon iets vreselijks. Gelukkig is er heel veel politie, zijn er veel dokters en andere mensen die heel goed hebben geholpen.” Ze kijkt me aan en ik zie haar kleine kinderbrein van alles verwerken.
“Mama, hoe ver ligt Utrecht eigenlijk bij ons vandaan?” Het eerste dat mijn moederinstinct wil zeggen is ‘heel ver’, Nieuw Zeeland lag heel ver weg, vorige week. Maar dat is niet waar, Utrecht ligt dichtbij. Het is plotseling allemaal heel dichtbij. En even loopt er een rilling over mijn rug en besef ik me dat ook ik bang ben.
Even later hoor ik onze Minister President zeggen dat onze democratie sterker moet zijn dan fanatisme en geweld en dat we niet zullen wijken voor onverdraagzaamheid. Ik voel me weer wat gesterkt en geef mijn dochter een knuffel en ik denk aan de moeder van Roos en aan de kinderen die nooit meer een knuffel van hun vader zullen krijgen… Ik pak haar stevig vast, ‘Au mama’” zegt ze. Sorry zeg ik. En geef ik haar een kus op haar hoofd. Voordat ik de deur uitga roep ik: “Mama is vandaag wel iets later thuis, want ik moet stemmen”. Want juist vandaag is extra het belangrijk…
Mama, wat betekent staken? Ok, dit is een vraag die ik kan handelen is het eerste dat ik denk. Ja, want je krijgt vaak genoeg vragen, waar je of heel lang over moet nadenken of gewoonweg het antwoord niet op weet.
Bijvoorbeeld: "Waarom is iedereen precies op zijn verjaardag jarig?" Of: “Mama, hoe worden baby’s gemaakt? Staat dat ook op YouTube?” Of: “Weet een hond dat hij een hond is?” Of toen hun vader laatst deodorant op deed, vroeg mijn jongste: “Krijg je daar spierballen van?", waarop mijn oudste, die kennelijk al echt humor heeft zegt: “Nou pap, dan mag je nog wel wat meer gebruiken.”
Maar goed, op de vraag “Mama, wat betekent staken?”, had ik op zich best snel een eerste antwoord geformuleerd. Mensen staken als ze het ergens niet mee eens zijn. Kinderen zijn allemaal kleine psychologen in de dop, want het blijft nooit bij één hoofdvraag. Nee, er komen minimaal nog twee subvragen achteraan.
“Waar zijn ze het dan niet mee eens?”
“Nou ja, onder andere met hun salaris.”
“Nou ze kunnen ook wat anders eten dan salades…"
“Nee, salaris. Dat is het geld dat je krijgt…"
"Ja mam... dat weet ik. Je zei het gewoon niet zo duidelijk.”
Ok. Adem in, adem uit. Wat een lieve kinderen heb ik toch.
“Maar, krijgen ze dan niet genoeg geld?”
“Nou nee, ze willen graag meer.”
“Hadden ze dan vroeger niet beter hun best moeten doen op school?”, is het keiharde repliek van mijn dochter. Mijn eigen woorden, als een boomerang in my face.
“Liefje, ze hebben hun best gedaan op school.”
“Maar waarom krijgen ze dan niet een goed salades?”
“Salaris.”
“Ja weet ik mam...”
O God.. ze is nu nog 8, moet je nagaan als ze 13 jaar is.
“Nou, dan word ik later maar geen leraar.”
“Ja, maar liefje het draait in het leven niet alleen om geld.”
“Maar het is wel handig. Dat zeg je zelf ook altijd.” Bam. Boomerang nummer 2.
“Mam, daarover gesproken, mag ik dan ook staken?”
Mijn hart vult zich even met de gedachten dat mijn dochter empathie toont aan de leerkrachten van Nederland.
“Ja want ik wil ook meer geld.”
O God.
“Meer zakgeld. O.. en ik wil ook geen bloemkoolrijst meer. Ik wil gewone rijst. Uit China. En ik wil een hond...”
En voordat ik erover nadenk hoor ik mezelf net iets te hard zeggen: “Ik wil, ik wil, ik wil… Ik wil een tatoeage op mijn linkerbil.”
Twee ogen kijken me verbaasd aan en ze zegt: “Nou, misschien kun je daarvoor dan bij papa gaan staken…”
Ik heb een vraag aan alle ouders van Nederland: ‘Vinden jullie ook niet dat kinderen echt te veel speelgoed hebben?’ Ik snap niet hoe Intertoys falliet heeft kunnen gaan. Ik ben er zelfs achter gekomen dat ze een vestiging hebben in onze keuken. Holy Moly. En het aller ergste is nog dat die fucking iPad (excuse my French) toch altijd met kop en schouders boven al het andere speelgoed uitsteekt.
Ik kan me herinneren dat ik vroeger uren buiten speelde. En het was vooral feest als je na het eten nog even mocht. Ik heb 2 meisjes en ik heb recentelijk een voetbal voor ze gekocht. Hup, naar buiten. Lekker gender neutraal tegen een bal aanschoppen. En het maakt niet uit als die in de sloot ligt, of in de tuin van de buurman. Als ze maar lekker naar buiten gaan en niet op de iPad zitten.
Want om terug te komen op die iPad. Er is nu een iPad die je kunt bevestigen aan een potje. Je hoort het goed. AAN- EEN- POTJE. Zodat je kind even rustig zijn of haar behoefte kan doen, terwijl Peppa Pig door de badkamer schalt. Maar het kan altijd gekker hoor.
Je hebt dus ook potjes waar je als ouder een boodschap op kan inspreken (een kleine of een grote, what’s in the name!). En die heet (je raadt het al): De iPot.
Maar het kan nog gekker. Een vriendin van mij is juf op een lagere school en tijdens het 10 minuten gesprek kreeg ze de vraag van een ouder of zij als juf, erop wilde toezien dat Jantje als hij naar de wc ging, wel een boekje mee zou nemen. Dit was namelijk beter voor de stoelgang van Jantje.
Wat gebeurt er met de wereld? Hebben we dit allemaal nodig? Ik ben eens de wereld van vreemde potjes ingedoken en er zijn er heel wat. Je hebt een koninklijk potje, een zingend potje, een potje met een stuur eraan (ik moet toegeven, die had mijn man vroeger vast wel willen hebben), een designer potje (duurder dan onze keuken), een disco potje… En ga zo maar door.
Ik heb het nog even geverifieerd bij mijn eigen moeder wat voor potje wij vroeger thuis hadden, maar dat was godszijdank gewoon een ouderwets plastic potje. En ik kan je garanderen: Ik ben zinnelijk!
Goed, alle gekheid op een potje. Als jij je kind op een zingend potje wilt zetten, moet je dat natuurlijk lekker zelf weten. Maar laten we de hoeveelheid speelgoed én schermtijd wat reduceren. Ik heb het al ingevoerd. Dus als je langskomt en ik ben er niet, dan ben ik misschien bij de buurman…. Om de bal op te halen… ;)
Er is iets dat me eigenlijk al heel lang van het hart moet, en ik wil het graag even met jullie delen. Voor mij is het alweer 5 jaar geleden dat ik zwanger was, maar dan mag je dé blije doos ophalen. Ik zag toevallig zo’n blije doos bij mijn zwangere vriendin staan afgelopen weekend. En begrijp me niet verkeerd hoor. Een gegeven paard moet je niet in zijn bek kijken. Ik ben een Nederlander en ik ben de eerste die opbiecht dat ik van gratis spulletjes hou.
Er zitten best een paar leuke dingen in zoals een speentje, sokjes en Sudocrem. Ik kende die crème dus niet, maar die kun je dus echt voor AL-LES gebruiken. Van de billen van je baby en je eigen tepels tot smeerolie in je auto. Dat zeg ik…echt voor alles.
Maar waar ik het even met je over wil hebben is de naam van deze doos. De blije doos, is dit een eufemisme? Wie heeft er ooit achter deze marketingcampagne gezeten? Dat moet een man of een vrouw die nog nooit een kind heeft gebaard zijn geweest. Kijk, ik ga hier zoverre in mee. Het is sowieso lastig om een naam te kiezen, voor een product en al helemaal voor je eigen kind.
Bij mij thuis ging het uitzoeken van een naam ook niet van een leien dakje. Je hebt nu eenmaal een ziljoen associaties met een naam, en dan moet je ook nog eens rekening houden met die van je partner. Dus net als je denkt dat je er bijna bent popt er toch nog zo’n vervelend oud buurjongetje op. Damn it, weer een naam gesneuveld.
En misschien ben je net zoals ik een lekkere flapuit. Dan kan het ook zomaar zijn dat iemand je babynaam steelt! Het gebeurt echt hoor, het is een keiharde wereld. Ik heb even opgezocht welke namen er recentelijk in Nederland nog zijn geweigerd door de gemeente. Dat zijn: Urine, Miracle of Love en Marieke Methadon … Terwijl je zou kunnen denken dat deze namen tijdens de bevalling best logische associaties zijn…
Om terug te komen op de blije doos. Deze naam is dus best wel achterhaald en zelfs een beetje vrouwonvriendelijk, als je het aan mij vraagt. Ik stel voor om collectief een nieuwe naam te bedenken. Een naam waar we wel echt blij van worden als we zwanger zijn.
Ondertussen voel ik wel een nieuw radio item opkomen: Barry’s Blije Doos. Met goodies’s zoals 100% NL zonnebrillen en een koffiemok van De Barry Paf show. O’ ja En natuurlijk ook Sudocrem, want die kunnen we allemaal gebruiken…
Neem je zwemspullen mee! We verklappen niet wat we gaan doen én je wordt thuisgebracht! Wie kan zich de uitnodigingen van vroeger niet herinneren?
En er zat altijd wel één boefje tussen. Die je eigenlijk niet wilde uitnodigen, maar uit populariteits-opzicht maar wel deed. Je verjaardag was ook altijd een beetje het moment om je wat hoger op de klassenladder te zetten.
Met de grote vraag wie je mee ging vragen om de klassen mee rond te gaan. Was dat je BFF of maakte je hier ook een tactische move in de arena van Lord of the Flies?
Je verjaardag. Een hele happening. Bij mij op school mocht je op je stoel gaan staan als de klas je ging toezingen. Een moment dat aan de ene kant heel spannend was, maar waar je je ook even heel belangrijk voelde. Alleen ik had de pech dat er precies op MIJN verjaardag ook een ander jongetje uit de klas jarig was. En dat was ook nog eens precies het jongetje waar alle meisjes verliefd op waren. Stonden we daar op één stoel samen, ik die me heel ongemakkelijk voelde, hij die het stoer vond om mij af en toe een beetje te duwen en te pesten. Ja mensen, en dat zes jaar lang. Ik heb nog steeds een rare vorm van hoogtevrees in combinatie met mannen.
Ik weet nog goed dat mijn moeder, zij was stewardess, speciale verjaardagskaarsjes had meegenomen uit Amerika, die als je ze uitblies even uitgingen en dan weer aan. Dit tot grote vreugde en opwinding bij mijn genodigden. Ken je de uitspraak: If you can’t spot the weirdo in the queue it’s probably you? Wat neerkomt op het feit dat er altijd wel een gekkie tussen zit. Ook bij kinderen. Er is altijd wel één zielig meisje met een 4–seizoenen snotneus of gewoon een echte snotneus. Ik zal nooit vergeten dat het populairste meisje van de klas, die ik uiteraard had uitgenodigd, het grapje van de kaarsjes doorhad en zo een flinke fluim op de taart spuugde. Het kaarsje was uit. En in die ene seconde doofde niet alleen dat kaarsje, maar ook de magie van onze denkbeeldige vriendschap. Volgend jaar nodig ik echt alleen mijn beste vriendinnen uit.
Tja, verjaardagspartijtjes. Mijn beide dochters zijn in maart jarig. Drie dagen na elkaar. En het zijn ook nog eens IVF baby’s dus eigenlijk heb ik mijn eigen noodlot gecreëerd. En als ik daar nu aan denk dan kan ik aankomende aflevering van de Luizenmoeder prima als co-schrijver aan de slag gaan!
Wat gaan we dit jaar nu weer doen? De lat ligt hoog in de 21ste eeuw hoor. Hele generaties kwamen weg met een simpele Hema-taart en een speurtocht in de tuin. Vandaag de dag moet er niet alleen worden uitgedeeld in de klas, maar ook op de manege, het turnen, op hockey, de zeilvereniging, schaken, ballet, voetbal, zeemeerminzwemmen, korfbal, linkshandig dammen… Wat hebben die kinderen toch veel hobby’s eigenlijk!
En als je denkt dat je wegkomt met cupcakes... Forget it. Dat is zo 2018. Het mag natuurlijk niet alleen maar zoetigheid zijn. Nee… nee nee. Het moet minimaal veganistisch en klimaatverantwoordelijk zijn. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben het er mee eens hoor. En mijn kinderen mogen ook klimaat-staken.
En ik denk dat ik naar de feestwinkel ga en ook van die magische kaarsjes ga halen en ouderwets een uitnodiging gaan schrijven met daarop: 'Neem je zwemspullen EN je zeemeerminstaart mee. Je wordt thuisgebracht met een Uber!'
Uit onderzoek blijkt dat ouders massaal meekijken bij het internetgedrag van hun kind. En geloof me, dat is af en toe een straf. Je dacht dat ik 'geen straf' ging zeggen hè? Maar vroeger keek je gezellig mee met Bambi. Wacht, dat is misschien niet het beste voorbeeld, want de moeder gaat dood. Ehm, de Lion King dan, ‘o nee daar gaat de vader dood'. Nou je snapt wat ik bedoel. Vroeger waren het familie taferelen. Speciale gelegenheden waarbij je met het hele gezin op de bank voor de tv zat met een bakje chips en een glaasje limo. Horizontaal en sociaal. Dat is nu steeds vaker anders.
Mijn kinderen hebben ook een eigen iPad. Ik zal het eerlijk toegeven. Heel lang heb ik het volgehouden dat ze deze alleen een paar uurtjes in het weekend mochten gebruiken. En er stonden alleen maar verantwoordelijke apps op zoals schaken voor beginners en Squla. Maar op een wonderbaarlijke wijze heeft YouTube zijn weg weten terug te vinden uit de categorie verbannen apps. Want als je als ouder denkt dat je kind van 5 niet weet hoe dat werkt, heb je het flink mis.
Eén van de eerste keren dat ik dacht ‘wat zitten ze nu te kijken?’ is toen ik een hysterisch Elsa met een zwaar Amerikaans accent hoorde discussiëren met… Spiderman. Even voor als je het niet kent, dit zijn volwassen mensen gehuld in kostuums. En de makers hebben hierover nagedacht hoor. Heel slim. Voor iedereen wat wils, kinderlijk vermaak voor de kids. Papa, voor als hij meekijkt, Elsa wel een soort van gedoogd en mama die altijd nog wacht op een dromerige redding van Spiderman.
En wat dacht je van die surprise ei filmpjes? Uren en uren kunnen mijn kinderen hier naar kijken. Voor als je het niet kent, je kijkt naar een stel handen die verrassings chocolade eieren uitpakken. Met op de achtergrond een heel relaxed, bijna hypnotiserend deuntje. Ik moet toegeven dat dat muziekje op mij ook vaak een rustgevend effect heeft. Eén grote conspiracy theory, als je het aan mij vraagt.
Maar eigenlijk doen wij als volwassenen precies hetzelfde. De meest gelikete Instagramfoto ever is namelijk ook een ei. Deze week kwam naar voren dat het een opgezette marketing stunt blijkt te zijn. Waarbij de boodschap is dat er te veel mensen verslaafd zijn aan sociale media. Duh, ook niet echt het ei van Columbus.
Maar goed, uit onderzoek is ook gebleken dat we onze kinderen gelukkig steeds vaker controleren. Maar in hoeverre moeten we ze beschermen en wanneer zijn dingen echt schadelijk? Ik weet niet of jij vroeger de films Flodder, Spetters of Mama is boos hebt gezien? I rest my case. En wat is dan wel goed? Bob de Bouwer of Sam de Brandweerman? Allebei mannen en allebei een behoorlijk stereotype als je het mij vraagt. En Peppa Pig is dan weer een meisje, net zoals Miss Piggy. Hoezo twee keer een varken als vrouw?
Als ik aan mijn dochter vraag wat ze later wil worden is haar antwoord stewardess, dierenarts of YouTuber. Tja... Een groot voordeel als ze voor het laatste kiest, is dat ik als moeder dan altijd kan blijven meekijken…
‘Patricia, kom jij maar eens eventjes naar voren voor een overhoring’. De woorden van mijn leraar Nederlands schallen door het klaslokaal. Ik schrik op, want ik zit uiteraard iets anders te doen, wat in het leven van een 15-jarige veel belangrijker is. Namelijk een briefje terugschrijven aan mijn beste vriendin die… naast me zit.
Meneer Hartman is zijn naam. Eén van de leukste leraren die ik heb gehad, maar waar we ook als gehele klas een beetje bang voor waren. Op een goede manier. Je haalde het niet in je hoofd om brutaal tegen hem te zijn. Absolute credits voor hem, want er zaten namelijk echt wel een paar ettertjes bij mij in de klas. Want zo noemde je dat vroeger. Een ettertje.
Ik ga even heel eerlijk met je zijn. Want als leerling was ik ook niet altijd een schoolvoorbeeld. Ik was dan misschien niet zozeer een ‘etter’, maar ik trok wel vaak mijn eigen plan. Zo spijbelde ik links en rechts weleens. Vrij onschuldig, vaak alleen voor gym, maar toch, het mocht niet. En toen ik mijn rapport mee naar huis kreeg met daarop de woorden “Je bent te vaak afwezig’, heb ik daar van gemaakt: “Je bent te vaak afwezig… met je gedachten”. Ik was best trots op mezelf, en stiekem dacht ik dat meneer Hartman mijn Nederlandse verbouwing van deze zin ook wel kon waarderen. Maar ik viel keihard door de mand toen mijn ouders het desbetreffende rapport mee naar school namen en ik op mijn ijverige vervalsing werd betrapt.
Ik geloof dat mijn huisarrest net twee weken voorbij is…
Ach, we zijn allemaal jong geweest. En kinderen en puberbreinen hebben het nu eenmaal nodig om de grenzen een beetje op te zoeken. Maar er zijn grenzen aan deze grenzen. En geef je kinderen een vinger, nemen ze de hele hand. Dat weet ik niet alleen uit mijn eigen ervaring als kind, maar ook als moeder.
En als ik kijk naar mijn eigen kinderen en hun vriendjes en vriendinnetjes krijgen ze meer dan genoeg de kans om zichzelf te ontplooien. In mijn wereld hoort daar in ieder geval niet het gooien van een kruk naar een leerkracht toe. En het beledigen van elkaar is ook niet nodig. Laten we zuinig zijn op onze leraren. Ze zijn de zo belangrijk voor onze samenleving. De druk is hoog vandaag de dag voor de klas. En we hebben leraren zoals meneer Hartman hard nodig.
Ik wil hem bij deze dan ook bedanken voor zijn inspirerende lessen. En hij deed zijn naam eer aan Hartman, af en toe was hij hard met een D, maar veel vaker met een T…
It giet oan! De langste file ooit is gisteren gemeten in Nederland, code rood! Bij ons in de achtertuin was het vooral code wit. Als de kids uit school komen, is het eerste dat we doen de tuin in rennen om een sneeuwpop te maken. Als deze bijna klaar is, rent mijn oudste dochter naar binnen en zegt “Ik moet even wat halen”, waarop ik nog achter haar aan roep dat ik geen winterpenen in huis heb. Maar ze is al naar binnen.
Even later komt ze terug in haar Elsa jurk. Je weet wel van Anna. Met in haar ene hand mijn telefoon en in haar andere een selfiestick. Ik moet lachen en zeg haar dat we nog even op zoek moeten gaan naar kooltjes voor de ogen en een winterpeen voor de neus. Ik zie aan haar gezicht dat deze termen niet bekend bij haar zijn. Maria, 8 jaar oud, kijkt me aan en zegt: “Dat is niet nodig, die shoppen we er gewoon even in en dan maak ik ‘m ook meteen wat vetter.
Aha.. Dus zo bouw je een sneeuwpop in 2019. Om toch een beetje een coole moeder te blijven zeg ik: Ik vind het eigenlijk wel chill. Ze kijkt me aan in haar blauwe Elsa-glitterjurk, waarin ze groot en tegelijkertijd ook nog klein is, en lacht ‘chill’ haha grappig woord mam…
Als we even later aan tafel zitten en Maria vingervlug van onze huis-tuin en keuken sneeuwpop een op en top glam-Kardashian-variant maakt, maak ik me toch ineens zorgen. Ik voel dat het moment voor HET GESPREK is aangekomen. Nee, niet over de bloemetjes en de bijtjes, maar HET gesprek over sociale media. Want niet alleen het maken van een sneeuwpop is anders in 2019…
Licht zenuwachtig begin ik het gesprek met mijn twee dochters van 5 en 8 jaar oud. Ik denk terug aan wat mijn ouders mij hebben verteld over het niet mee gaan met vreemde mannen die je een snoepje willen geven. Deze vlieger gaat nog steeds op alleen komen daarbij ook de gevaren van internet en loverboys bij. O jee de moed zakt me even in mijn Nikes, maar ik voel dat een eerste aanzet tot dit gesprek nodig is. Ik leg ze uit dat ze niet alles moeten delen op internet. Waarop ik alweer een blik van mijn oudste krijg, Mam jij maakt de hele dag Insta-stories. Dat ze uberhaupt op de hoogte is van deze terminologie vind ik al eng. Ze heeft gelijk en in een lichte paniek weet ik even niet hoe verder moet gaan. Waarop mijn jongste zegt: ‘Ja, maar mama bedoelt dat je niet je billen moet laten zien’. Vol verbazing kijk ik haar aan en zeg net iets te hard: Precies! Dat mag niet’.
Ik besluit het voor nu, hier even bij te laten. Ik kijk naar buiten, naar onze gezichtsloze sneeuwpop.
Maar waarschijnlijk spreekt mijn gezicht wel boekdelen, want Maria zegt: OK, mam, laten we maar zo’n echte winter-wortel- neus gaan kopen. Dan taggen we de groenteboer, is hij ook weer blij….
Deze week vroeg mijn dochter Maria: ‘Mam geloof jij nog in sprookjes?’ En dan moet je als moeder even razendsnel nadenken. En dat moederbrein gaat snel hoor, daar kan Jochem Meyer nog wat van leren. Wat is een namelijk een goed en verantwoord antwoord? Het zit ‘m al in de naam hè ‘ver-antwoord’. Een antwoord waar ze later geen klein-kinder-trauma aan over houdt. Ik kan me nog heel goed herinneren dat Roodkapje mij voor het eerst ter oren kwam. God, wat was ik bang voor die wolf. Die vrat zelfs je oma op. Later, toen ik iets ouder was, kreeg ik de Roald Dahl versie van Roodkapje te lezen, daarin was Roodkapje dan wel een stuk weerbaarder, maar ze schoot de wolf met een pistool dood en maakte een mooie bontjas van ‘m…
Roald Dahl, puur jeugdsentiment. De Grote Vriendelijk Reus, Mathilda, De heksen, Sjakie en de Chocolade fabriek. Wie heeft ze niet gelezen?Ik lees ze nu met mijn dochters, maar holy moly zou Freek zeggen. Het zijn echt wel horror verhalen. Ik citeer een stuk uit het begin van de Reuze Perzik van Roald Dahl:
“Toen de vader en moeder van James op een zekere dag naar London gingen gebeurde daar iets verschrikkelijks. Ze werden plotseling allebei opgevreten, door een grote woedende neushoorn die uit de dierentuin was ontsnapt. Nou, dat was een akelige belevenis voor die ouders, maar op de lange duur natuurlijk meer voor James. Want, al hun moeilijkheden waren in een wip voorbij. Ze waren precies in 35 seconden dood en foetsjie, maar wat die arme James betreft die stond er nog springlevend bij…”
Je begrijpt, ik had wel wat uit te leggen aan mijn dochter. Ik hoorde mezelf zeggen: nee dat gebeurt nooit, maar in mijn snelle moederbrein kwam ineens Bokito voorbij gedenderd. Ok, niet aan denken… niet aan denken.
Alles komt goed schatje. Alles komt goed… Een zin die je als ouder vaak gebruikt. Een zin die je ook graag in je volwassen leven wilt blijven gebruiken, tegen je kinderen, vrienden en familie.
En dan denk ik ineens aan de ouders van Yulun. Die jongen uit Spanje die in een 110 meter diepe put is gevallen. Toen ik het nieuws gisteren hoorde, had ik rillingen te kort om over mijn rug te laten lopen. Even dacht ik ook weer aan de ouders van de kinderen uit Oss. Het Stint-drama, en de ouders van Anne Faber. Dit soort nieuws is als lezer al bijna ondragelijk. Laat staan wat de ouders doormaken… Een moeder- en een vaderhart Kan. Dat. Gewoon. Niet. Aan.
Het is een cliché, maar het ouderschap is voor mij het mooiste dat me overkomen is, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste en soms ook heel eng. Kinderen zijn kwetsbaar, WIJ als ouders, broers, zussen, neven en nichten zijn kwetsbaar. Maar we moeten ook durven leven, en onze kinderen durven laten leven.
Om terug te komen op de vraag van mijn dochter of ik in sprookjes geloof? Nee. Maar wel vol overtuiging in de liefde. En daar komen we een heel eind mee….
Eén van mijn beste vriendinnen en haar vrouw zijn onlangs samen moeder geworden. 2 mama’s! Ik breng het nieuws bij mij thuis alsof het de normaalste zaak van de wereld is, want het is ook de normaalste zaak van de wereld.
Drie jaar geleden zijn ze getrouwd. Het was een sprookjesachtige locatie op een droge nazomerse dag in een Utrechts bos. Zowel mijn vriendin als haar aanstaande echtgenote zagen er fantastisch uit in een te gekke zwart witte smoking die ze beiden aanhadden.
Wat een mooie bruiden! Toen ze samen hand in hand kwamen aangelopen waren alle gasten in tranen, want we voelde hun liefde. Ik weet nog dat mijn vriendin haar aan mij voorstelde en ik meteen dacht jij bent de deksel voor ons potje. Met haar ga jij oud worden én een gezinnetje stichten. Thuis werden er uiteraard vragen gesteld door mijn dochters van toen nog 3 en 5 jaar oud. Maar dat is logisch, want kinderen stellen nu eenmaal heel veel vragen.
Mijn dochter vroeg onlangs nog toen we langs de Zwitserse bergen reden en zij de koeien tegen de bergen aan zag staan: "Mam, hebben koeien aan de ene kant kortere pootjes?, of mama, waarom krijg jij altijd allemaal kleren van de postbode? En toen jij nog klein was hè mama, bestonden er toch nog dinosaurussen?”
Gelukkig worden er ook weleens vragen aan papa gesteld. De grootste terugkerende vraag blijft toch wel: “papa, waarom heb jij tepels?” En deze vond ik ook wel mooi: “papa, waarom zit er zeep in je bier?” Kinderen vragen nu eenmaal van alles, en zo vroeg mijn dochter ook toen mijn vriendin met haar vrouw een kindje adopteerde, "maar wie is dan de papa, en heeft die baby dan 2 mama’s?" En dan antwoord ik volmondig en stiekem ook een beetje trots: ja!
En het mooie van kinderen is dat ze dingen aannemen als een feit, en daarmee is de kous af. Bij ons thuis is het dus heel normaal dat een kind 2 vaders of 2 moeders heeft, of een stiefvader, halfzusje of bonusmoeder... Het kan allemaal. We zijn namelijk maar mensen. En we leven in Nederland, en het is 2019.
Deze week werden we heel even 50 jaar terug in de tijd geslingerd, en dat vond ik erg. Maar gelukkig heel veel andere Nederlanders ook. Maar weet je wat nu zo mooi is… Het tegengeluid dat direct overal aanwezig is: Zo. Veel. Liefde! En omdat we dat kunnen stel ik voor dat meneer van der Staaij vanavond een sterretje afsteekt met zijn eigen kids of wat mooi regenboog siervuurwerk. En dan mag hij 2019 even opnieuw doen. Want we maken namelijk allemaal weleens een fout…
2019. Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Persoonlijk word ik altijd een beetje recalcitrant als mensen vragen: heb je nog goede voornemens? Ik vind het namelijk best wel onzin om te wachten tot 1 januari. Ik bedoel dat sportschool abonnement kan ook op 1 juli ingaan.
Maar nu ben ik moeder. En dan moet ik toch de rebel in mij, een beetje onder controle houden. Het goede voorbeeld geven. Bovendien maak ik als moeder bijna elke dag wel goede voornemens. Je kent ze vast wel van die dagen dat je kinderen net iets te veel suiker binnen hebben gekregen en ineens allemaal ergens op het spectrum van ADHD zitten. En dat je als moeder dan net een iets te kort lontje hebt, omdat je eigenlijk al weken naar de bibliotheek moet met dat boek dat je met Pasen had geleend, maar nooit een letter uit gelezen hebt, maar waarvan je hoogstwaarschijnlijk wel aandelen in de plaatselijke bibliotheek hebt gekregen. En dat je de boete dan nog op de koop toeneemt, maar dat je je wel kapot geneerd tegenover de middelbare bibliotheekmedewerkster die je toch een beetje veroordelend aankijkt als ze de verlopen data in ‘Nijntje viert haar verjaardag’ ziet staan. Maar dat je stiekem al trots op jezelf bent dat je het boek uberhaupt nog terug hebt gevonden. En als je dan de bieb uitloopt je voorneemt dat dit echt de allerlaatste keer is dat je het zo ver laat komen…
Nog een goed voornemen die ik als moeder bijna elke week wel een keer maak, is de admin van mijn kinderen beter bij te houden. Ja, de administratie, je hoort het goed. Ik had echt geen flauw idee hoeveel werk dat zou zijn. En dan heb maar 2 kinderen. Hoe de ouders het doen met meer… die moeten een kort lijntje hebben met Mary Poppins, dat kan niet anders.
Anyways. Vlak voor de kerstvakantie wil je als moeder dan ook het liefst even alles uit je handen laten vallen, en dus ook die admin van je kinderen. En als ze dan op de laatste dag van school thuis komen met hun tas vol met tekeningen, brieven van juffen, oude gymspullen en uitnodigingen… is het wijselijk om deze toch even uit te pakken. Omdat je anders, net zoals ik, uitnodigingen van de verjaardagen van Liselotte, Joey en Koen op 1 januari alsnog uit een schooltas vist en je alsnog 3 cadeau’s moet zien te regelen. Terwijl je na Sinterklaas en Kerst echt geen cadeau meer kan zien. Ik hoor het ons weer zeggen: ‘Dit jaar doen we ECHT geen cadeaus met Kerst’, opa en oma… horen jullie dat ook?’ Maar dan zegt je schoonmoeder: 'Ach kind, ik doe er eentje hoor, anders is het ook zo ongezellig.'
En voordat je het weet ben je weer de helft van de kadootjes aan het wegmoffelen, in de hoop dat ze het niet merken, en op een nader te bepalen tijdstip alsnog aan ze te geven. Ja, of in mijn geval stiekem te gebruiken voor de verjaardagen van Liselotte, Joey en/of Koen.
Ach.. vakantie met kinderen…
Misschien herken je ook dit vakantiefenomeen, iets waar ze op een doordeweekse schooldag nou nooit last van schijnen te hebben. Opstaan. Hoe kan het toch dat ze in de vakantie ineens wel om 7:00 uur naast hun bed staan, correctie.. NAAST MIJN BED STAAN? Terwijl ik ze op schooldagen eruit moet slepen. Rare wezentjes zijn het toch.
Nou goed. Als moeder maak ik dus bijna elke dag wel goede voornemens. En dat gebeurt dan vaak als ik zelf uitgeput naar bed ga en ze nog even een nachtzoen ga brengen. Dan ga ik op de rand van het bed zitten, en dan liggen ze zo lief te slapen, dat mijn hart bijna uit elkaar spat van liefde. En dan neem ik me voor, morgen iets meer geduld met ze te hebben.
2019. Ik heb besloten dat het een mooi jaar gaat worden als moeder. Maar ik doe wel een dringende oproep aan alle moeders van Nederland.
Laten we voornemen om collectief tegen Slijm te zijn, 2019 moet een slijm-vrij-jaar worden! Geen Putty, geen lichtgevende slijm, geen slijm-goodbags na een partijtje mee naar huis, geen klassenouders whats’appjes met daarin het juiste recept om slijm te maken. GEEN SLIJM in 2019, laat dat een goed voornemen zijn van ons allemaal.
O… en mocht iemand het rechtstreekse nummer van Mary Poppins hebben, houd ik me uiteraard aanbevolen!
Het is 5 december. Een mooie dag. Maar wel een dag waar voor de meeste ouders een hoop stress aan vooraf gaat. Gisteren stond ik nog op de valreep in een boekenwinkel (Barry dat moet jou bekend voorkomen). Nou ja ‘stond’, ik struikelde over een stapel boeken.
De Sint heeft dit jaar voor al meer dan 341 miljoen euro online geshopt en een groot deel daarvan heeft de goed heilig man besteed aan dit ene boek: De Gorgels en het Geheim van de Gletsjer.
Och ‘Ik weet het niet, of ik weet het wel’. Om dit grapje te begrijpen moet je wel deel 1 hebben gelezen.
En toevallig ben ik met mijn oudste dochter dit boek aan het herlezen, want zij moet een boek presentatie houden. En uiteraard heeft zij gekozen voor Jochem Meijer’s De Gorgels deel 1, die zij twee jaar geleden van de Sint heeft gekregen.
Maar goed, midden in de surprise-stress door vraagt ze: Mam, kan jij een puberpoint presentatie maken?
Een puberpoint? Je bent toch pas 8? O je bedoelt een PowerPoint presentatie. Maar het is toch gewoon een boekpresentatie? 'Ja, maar Floris Hendrik Jan Sep, met allemaal streepjes ertussen, heeft als eerste zijn boekpresentatie gedaan en hij had een PowerPoint'.
Het eerste dat door mijn hoofd gaat is, WIE ZIJN ZIJN OUDERS???!!, het is bijna Sinterklaas, waarom die lat zo hoog?
Het liefst wil ik het schoolplein oprennen en een scène schoppen waar de schrijvers van de Luizenmoeder minstens 3 nieuwe afleveringen van kunnen maken.
Maar… ik doe het niet… zo vlak voor de decembermaand moet ik iets doen tegen de stress. En als moeder met ook een nieuwe ochtendshow moet ik daar serieus iets mee doen. Volgens mijn concullega Marieke Elsinga, waar ik heel veel respect voor heb, is floating dé oplossing.
Dat doe ik dus, maar ik heb ook nog 2 kids. Dus alleen floaten is niet genoeg. Nu heb ik begrepen dat alle vrouwen moeten kunnen Twerken, dus daar heb ik me voor op gegeven. Maar daar zal sinds eergister wel een wachtlijst voor zijn gekomen, of wel, of niet. Ok. Dan ga ik maar op yoga met jonge geitjes. Geloof me, in de decembermaand doe ik ALLES om stress te voorkomen. Ik ben dus hartstikke zen. Ik laat me niet gek maken. Namasté Bitches.
Maar goed, vervolgens zit ik tot ’s avonds laat een puberpoint presentatie in elkaar te draaien over een Gorgel, een beetje dat niet zichtbaar is met het blote oog.
Wat wel hartstikke zichtbaar is, is elke avond om zes uur het Sinterklaas Journaal. Piet Snot is favoriet hier in huis en de Pietenplaatjes zijn niet om aan te slepen.
Maar toch krijg ik ook stress van Diewertje. Begrijp me niet verkeerd, ze mag van mij nog jaren net doen alsof iemand in haar oortje praat, maar het stress element zit ’m in de oproep. Als ouder denk je, ok, kinderen even voor de TV. Even rust, even koken maar dan hoor je Diewertje al weer zeggen… ga je straks wel even naar www.sinterklaasjournaal.nl om je lijstje in te voeren? Allemaal stress.
En het heeft ook geen zin, want ik heb begrepen dat die pieten niet kunnen lezen.
Het heerlijk avondje is gekomen. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze mooie traditie mag evolueren en iedereen er blij van mag worden. En anders gaan we met z’n allen op bezoek bij Jochem Meyer die van zijn royalties van zijn boeken heerlijk op een eiland of op een gletsjer zit…
Als je moeder bent, en natuurlijk ook als vader, maar ik praat even mijzelf dan worden hele vanzelfsprekende dingen, plotseling niet meer zo vanzelfsprekend.
Neem nou bijvoorbeeld een doodnormaal toiletbezoek. Vroeger lagen er minimaal 5 Linda’s bij mij op de wc. Nu ben ik al blij als ik het af kan maken. Zonder dat er een kind aan de hendel zit te rukken. Mama mama mama. Ken je die reklame nog van Cup-a-Soup; Nu Even Niet… Die emotie..
Maar even terug naar van die vanzelfsprekendheden die als ouder ineens niet meer zo vanzelfsprekend zijn.
Op tijd komen, nog z’n voorbeeld. Ik was altijd stipt op tijd. De gemiddelde Zwitser kon nog wat van mij leren. Maar met kinderen, forget it. Complete overmacht.
Een rechterschoen die compleet van de aardbodem verdwenen is, die gister echt nog bij de voordeur stond. De zwemtas van vorige week, die daar nog wel staat, met een badpak erin die zo hard is geworden dat alle elasticiteit niet alleen uit je geduld, maar ook uit het badpak is. En de handdoek die meurt alsof een heel voetbal elftal zich ermee af heeft gedroogd, voor het douchen.
Ik snap niet dat er ooit gesproken is over een faillissement van de Hema. Ik bedoel voor elke badpak situatie/ shit-het-is-koud-en-we-hebben-even-snel-handschoenen-nodig is de Hema mijn enige vanzelfsprekendheid. Laat dat alsjeblieft zo blijven.
Nachtrust. Nog z’n vanzelfsprekendheid, die dat ineens ook niet meer is. Als je voor het eerst moeder wordt, dan zit je sowieso in een bepaalde jetlag die alleen andere ouders begrijpen.
‘Je moet gewoon gaan slapen, als je baby ook slaapt’, was het advies dat ik kreeg. En de baby slaapt gemiddeld z’n 20 uur dus… Dus wat? Ik kon echt niet slapen.
Na 4 maanden in het moederschap zat het haar van dat meisje uit de Poltergeist beter dan dat van mij, en dan heb ik het nog niet eens over de overeenstemmede gelaatskleur die ik met haar had.
Nee, slaap ik done. Inmiddels is mijn oudste 8 en jongste 5. En je zou denken, back on The Sleeping Track, nou mooi niet. In het ouderschap jargon komen dan van die krachttermen voor als sprongetjes, fases, emotiegrenzen, Terrible Twos, peuterpubertijd, enzovoort. En je probeert het zo goed en zo kwaad op te lossen met knuffelen, geruststellen, zingen, verhaaltjes voorlezen, wiegen en jezelf constant als leeglopende ballon te horen sttt-ten.
Maar… er komt ook een nieuwe vanzelfsprekendheid bij. Eentje die ik nog niet kende. En dat is misschien wel de mooiste. De onvoorwaardelijke liefde die je voor je kind voelt. En de Linda, ach die spaar ik dan op voor de vakantie…
Eigenlijk begint het allemaal met de goedbedoelde adviezen van je eigen ouders. Pas op, kijk uit, niet alleen de kaarsen aan doen. Hoe vaak ik wel een arm van mijn moeder of vader om mijn bovenarm heb gevoeld, vlak voordat ik waarschijnlijk ergens vanaf wilde springen of tegen aan zou lopen. Ik weet nog wel die ene keer dat ik dacht dat ik met mijn ogen dicht kon fietsen. BAM. Mijn ouders waren net te laat, daarna verplicht een helm op.
En dan word je zelf moeder. Het treffen van veiligheidsmaatregelingen begint dan al met de zwangerschap. Want daarvoor is het allemaal niet zo veilig gedaan (if you know what I mean).
Je mag plotseling heel veel NIET, en je MOET plotseling wel heel veel dingen.
De eerste de beste site die je googled zegt het volgende: Tijdens je zwangerschap kun je vrijwel alles gewoon blijven eten en drinken. Als kleine kanttekening: Maar sommige producten kunnen schadelijk zijn voor jezelf of voor je baby. Alle alarmbellen gaan dan af in je hoofd.
Klinkt een beetje als in het verleden behaalde resultaten, beiden geen garantie voor de toekomst. Met andere woorden, geheel je eigen risico. En dan krijg je toch een lijst: geen alcohol, geen Franse kazen, geen rauw vlees, chorizo, salami, filet American, Sushi, mosselen, coquilles, cafeïne en venkelthee, haring, bokking, leverworst, anijs, dragon, venkel, basilicum, nootmuskaat, kaneel, en peper…. Ik neem wel een broodje kaas. O wacht, mocht dat nou wel?
Als aanstaande ouder, en zeker van je eerste kind, neem je geen risico’s.
Je hebt echt GEEN IDEE. De zwaartekracht is je grootste vijand. Stel dat je je baby laat vallen? Niemand laat zijn baby ooit zo maar vallen, maar in jouw hoofd is dat nu een hele reële angst geworden.
Mijn kraamhulp was een soort van de Einstein voor baby’s. In de eerste 2 dagen heb ik meer vragen op haar afgevuurd dan een gemiddelde 2 jarige in een maand zou doen. Hoe werkt dat? Hoe lang moet je dat doen? Waarom moet het zo? Hoe kan ik…
Het punt dat ik wil maken is dat je als nieuwbakken ouder verdomd weinig weet, maar je kind wel tegen alles en iedereen wilt beschermen. En dat blijft in de opvoeding zo, maar je leert wel als ouder. Tot het eerste vriendinnetje dat ze krijgen en je je zoon een pak condooms mee geeft en een preek over hoe hij haar met het juiste moraal moet behandelen. En we leven in 2018 dus geld dat ook voor alle dochters
Maar toch gaat er ergens iets niet helemaal goed. Want als ouder willen we onze eendjes zo goed en zo kwaad beschermen tegen de grote boze wereld. Maar waarom laten we ze wel zonder fietslampje fietsen?
Deze week een hoop commotie op sociale media. En terecht als je het mij vraagt. Ik lees een Tweet voor die mij er toe aanzette deze column te schrijven:
Lieve ouders van 2 tienermeiden die ik net bijna onder mijn auto had liggen. Het is donker, mistig en het miezert, ik reed al extra voorzichtig, maar fietsers zonder licht vallen gewoon niet op. Waarom sturen jullie je dochters zo de straat op? Ik wil geen moordenaar zijn…
Deze tweet kreeg 1900 likes en bijna 850 retweets binnen een dag. Ik maak hieruit op dat het merendeel van ons land deze tweet aanspreekt.
Nederland is een fietsland en daar zijn we trots op. Laten we onszelf en onze kinderen alsjeblieft beschermen. Hier geldt even niet 'ze leren het wel spelenderwijs.'
Koop alsjeblieft dat lampje. En maak het veilig voor iedereen. Daar hoef je echt geen Einstein voor te zijn. En nu we het er toch over hebben, ik zou ook graag pleiten voor een helmplicht voor kinderen tot 12 jaar.
Tja. Van baby tot puber. Op een oude fiets moet je het leren.
Maar doe het wel veilig, en met een lampje…