Dagboek van een moeder: Sprookjes

Nieuws

Donderdag 17 Januari 2019

Dagboek van een moeder: Sprookjes

Deze week vroeg mijn dochter Maria: 'Mam geloof jij nog in sprookjes?' En dan moet je als moeder even razendsnel nadenken. En dat moederbrein gaat snel hoor, daar kan Jochem Meyer nog wat van leren. Wat is een namelijk een goed en verantwoord antwoord? Het zit 'm al in de naam hè 'ver-antwoord'. Een antwoord waar ze later geen klein-kinder-trauma aan over houdt. Ik kan me nog heel goed herinneren dat Roodkapje mij voor het eerst ter oren kwam. God, wat was ik bang voor die wolf. Die vrat zelfs je oma op. Later, toen ik iets ouder was, kreeg ik de Roald Dahl versie van Roodkapje te lezen, daarin was Roodkapje dan wel een stuk weerbaarder, maar ze schoot de wolf met een pistool dood en maakte een mooie bontjas van 'm…

Roald Dahl, puur jeugdsentiment. De Grote Vriendelijk Reus, Mathilda, De heksen, Sjakie en de Chocolade fabriek. Wie heeft ze niet gelezen?Ik lees ze nu met mijn dochters, maar holy moly zou Freek zeggen. Het zijn echt wel horror verhalen. Ik citeer een stuk uit het begin van de Reuze Perzik van Roald Dahl :

“Toen de vader en moeder van James op een zekere dag naar London gingen gebeurde daar iets verschrikkelijks. Ze werden plotseling allebei opgevreten, door een grote woedende neushoorn die uit de dierentuin was ontsnapt. Nou, dat was een akelige belevenis voor die ouders, maar op de lange duur natuurlijk meer voor James. Want, al hun moeilijkheden waren in een wip voorbij. Ze waren precies in 35 seconden dood en foetsjie, maar wat die arme James betreft die stond er nog springlevend bij…”

Je begrijpt, ik had wel wat uit te leggen aan mijn dochter. Ik hoorde mezelf zeggen: nee dat gebeurt nooit, maar in mijn snelle moederbrein kwam ineens Bokito voorbij gedenderd. Ok, niet aan denken… niet aan denken.

Alles komt goed schatje. Alles komt goed… Een zin die je als ouder vaak gebruikt. Een zin die je ook graag in je volwassen leven wilt blijven gebruiken, tegen je kinderen, vrienden en familie.

En dan denk ik ineens aan de ouders van Yulun. Die jongen uit Spanje die in een 110 meter diepe put is gevallen. Toen ik het nieuws gisteren hoorde, had ik rillingen te kort om over mijn rug te laten lopen. Even dacht ik ook weer aan de ouders van de kinderen uit Oss. Het Stint-drama, en de ouders van Anne Faber. Dit soort nieuws is als lezer al bijna ondragelijk. Laat staan wat de ouders doormaken… Een moeder- en een vaderhart Kan. Dat. Gewoon. Niet. Aan.

Het is een cliché, maar het ouderschap is voor mij het mooiste dat me overkomen is, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste en soms ook heel eng. Kinderen zijn kwetsbaar, WIJ als ouders, broers, zussen, neven en nichten zijn kwetsbaar. Maar we moeten ook durven leven, en onze kinderen durven laten leven.

Om terug te komen op de vraag van mijn dochter of ik in sprookjes geloof? Nee. Maar wel vol overtuiging in de liefde. En daar komen we een heel eind mee….