Bijvoorbeeld: "Waarom is iedereen precies op zijn verjaardag jarig?" Of: “Mama, hoe worden baby’s gemaakt? Staat dat ook op YouTube?” Of: “Weet een hond dat hij een hond is?” Of toen hun vader laatst deodorant op deed, vroeg mijn jongste: “Krijg je daar spierballen van?", waarop mijn oudste, die kennelijk al echt humor heeft zegt: “Nou pap, dan mag je nog wel wat meer gebruiken.”

Maar goed, op de vraag “Mama, wat betekent staken?”, had ik op zich best snel een eerste antwoord geformuleerd. Mensen staken als ze het ergens niet mee eens zijn. Kinderen zijn allemaal kleine psychologen in de dop, want het blijft nooit bij één hoofdvraag. Nee, er komen minimaal nog twee subvragen achteraan.

“Waar zijn ze het dan niet mee eens?”

“Nou ja, onder andere met hun salaris.”

“Nou ze kunnen ook wat anders eten dan salades…"

“Nee, salaris. Dat is het geld dat je krijgt…"

"Ja mam... dat weet ik. Je zei het gewoon niet zo duidelijk.”

Ok. Adem in, adem uit. Wat een lieve kinderen heb ik toch.

“Maar, krijgen ze dan niet genoeg geld?”

“Nou nee, ze willen graag meer.”

“Hadden ze dan vroeger niet beter hun best moeten doen op school?”, is het keiharde repliek van mijn dochter. Mijn eigen woorden, als een boomerang in my face.

“Liefje, ze hebben hun best gedaan op school.”

“Maar waarom krijgen ze dan niet een goed salades?”

“Salaris.”

“Ja weet ik mam...”

O God.. ze is nu nog 8, moet je nagaan als ze 13 jaar is.

“Nou, dan word ik later maar geen leraar.”

“Ja, maar liefje het draait in het leven niet alleen om geld.”

“Maar het is wel handig. Dat zeg je zelf ook altijd.” Bam. Boomerang nummer 2.

“Mam, daarover gesproken, mag ik dan ook staken?”

Mijn hart vult zich even met de gedachten dat mijn dochter empathie toont aan de leerkrachten van Nederland.

“Ja want ik wil ook meer geld.”

O God.

“Meer zakgeld. O.. en ik wil ook geen bloemkoolrijst meer. Ik wil gewone rijst. Uit China. En ik wil een hond...”

En voordat ik erover nadenk hoor ik mezelf net iets te hard zeggen: “Ik wil, ik wil, ik wil… Ik wil een tatoeage op mijn linkerbil.”

Twee ogen kijken me verbaasd aan en ze zegt: “Nou, misschien kun je daarvoor dan bij papa gaan staken…”